Drobiazgi

Tyle się słyszy, że powinniśmy się cieszyć drobiazgami. No i że przecież takie małe szczęścia składają się na duże szczęście. Podobno duże szczęścia bardzo rzadko trafiają się w życiu, ale z tych małych można sobie takie jedno wielkie uskładać... Zresztą. Fajnie jest tak uśmiechnąć się na widok np. deszczu. Bo są ludzie, którzy lubią widok deszczu, lubią słuchać deszczu, pomimo iż według badań dziala on depresyjnie i nastraja pesymistycznie. O, a ja lubię wieczorem wymościć sobie gniazdko z koców i kołdry w łożku, zapalić lampkę nocną i z książką albo z kubkiem kakao czy innych pyszności słuchać stukania kropel o dach. Zwłaszcza, że na poddaszu wyraźnie słychać, jak obijają się o blachę. Co jeszcze z takich drobiazgów lubię? Lizaki, takie po dziesięć, piętnaście groszy, potwornie psujące zęby (przekonanie z dzieciństwa), ale mam do nich taki cholerny sentyment... I kubki. Duże. Takie objętościowo mające gdzieś z pół litra. I nie blaszane. Mam taki kremowobiały, z niebieskim kwiatkiem. I aż herbata inaczej smakuje. Lepiej. Czasem jak się wraca zmęczonym, dobitym, w stanie skrajnej melancholii, to jakoś aż tak się lepiej człowiekowi robi na widok ukochanego kubka pełnego gorącej herbaty... I aż świat się staje mniej straszny. A zdjęcia? Z jednej strony je uwielbiam, a z drugiej mnie nieco przerażają, bo można po nich dokładnie zobaczyć, jak czas szybko ucieka, ale pozwalają też na zatrzymanie chwili.

Też macie takie swoje drobiazgi? Takie małe rzeczy, które lubicie, które poprawiają Wam humor? Rysunki, muzyka, pamiątki? Cokolwiek? Bo chyba dobrze mieć coś takiego, prawda?